Bembeyaz çiçeklerdi umutlarım,
Sen geldin
hayatıma, hepten köklerimi saldım.
Artık sevginle
tomurcuklanan çiçeklerim,
Birlikte yeşerecek, elele, geleceğe...
(T.Y. Kasım 2012)
Dışarıda yağmur varken, içimde en kuytu köşelerime çekilir, ısınmaya
çalışırım. Oralarda hep kendimi, cam kenarında bir koltuğa oturmuş, dışarıya
bakar halde bulurum. Üzerime yağmur damlalarıyla Rahmet yağar da Rabbim beni duyar diye dua eder, şükrederim bana verdiklerine, vereceklerine. Sevdiğimi, ailemi, hayatımı, hatalarımı, kırgınlıklarımı,
kızgınlıklarımı, öfkelerimi, iyimserliklerimi, gülüşlerimi, dualarımı, iç çekişlerimi, göz yaşlarımı ve mutlu olduğum
anları yad ederim sanki. Gözlerim dolar, ağlarım yine, tüm duygularım birbirine karışır. Gerçek şu ki; Hayat acısıyla, tatlısıyla, olmuşluklarıyla ve beklentileriyle güzel, ne kadar uflasam, bazen niye diye sorgulasam da güzel.
Yüreğimin derinliklerindeki sese hep kulak veririm, hissederim ki; aslında hiç yalnız değilim. Bazen umutsuzluğa düşüveririm ama yine de bilirim ki; O derinlerde Rabbimin eli hep tutar elimi...
Sevgiyle...Huzurla...Güzellikle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder