Ruhumun Huzurunu Bulması için...

İnsan ruhunun huzur bulması için neler yapar? Bileniniz var mı? Ya da yorum yapmak isteyeniniz?

Ben kendimi bildim bileli, içimdeki sesi bulduğumdan beri hep huzurumu ararım.

Bir zamanlar, hoş bir sohbetin ardından tuale, boyalarımla resimler yapmaya başlamıştım, huzuru orada, çıkan sonuca baktığımda alırdım, ama yetmezdi… Sonra yaşanmış güzel bir anının ardından veya olumsuz, en depresif, en melankolik ve en ağladığım anlarda yahut sonrasında kaleme kağıda sarılmış halde bulurdum kendimi, bu bir iç rahatlatmaydı belki de ama sonradan fark ettim ki, ben yazdığım yazıların, dizelerin ardından da kendime hayranlıkla bakar olmuştum.. Bunları yapan, bir araya getiren ben miyim diye sorular soruyordum kendime ki hala da sorarım.. Ama hiçbir vakit bunu bana yaptıran Yüce Rabbimi anmadan ve şükretmeden geçmem, geçemem...

Bu arayış sürekli çerçeve değiştirir oldu, yeni insanları tanımak, her zaman yeni bir şeyler katmıştı bana ve hala da her şeyin bir sebebi olduğuna inanmaktayım, herkes başlı başına bir dünya çünkü bu hayatta.. Yaradanım her şeyi sebebiyle yaratmış, sadece bunları anlama ve algılayabilme yetisini herkese bahşetmemiş. Ben gönül gözümün, sözlerini hep dinleyenlerden oldum, çok içli bir ruha sahibim; tıpkı neyin iniltisi gibi.. Bir o kadar da hayatımda önemine inandığım insanları da her daim dinledim, dinlerim. Tabii uygulamaya gelince, sınıfta kalabilirim.

İşte bu iç huzur arayışımda yolumun üzerinde, bir köşemde hep mutfağım vardı. :) Her yemek yaptığımda ayrı bir mutluluk, her yaptığım şeyleri tattırdığımda aldığım ayrı bir heyecan vardı damarlarımda.J Ama maymun iştahlıydım sanırım, daha önce de bahsetmiştim, her seferinde yeni bir şeyi denemeyi tercih ediyordum, eskilerini yapmak yerine.

Yaklaşık 2 senedir fotoğraf çekiyorum amatörce. Çektiğimde, kadrajda gördüğüm kareler ( bu arada Kadraj kelimesinin anlamını bugün öğrenmiş bulunmaktayım). J Beni farklı diyarlara sürüklemekte, benim gözlerimin gördüğü noktayı göstermekte, “herkes aynı perspektiften bakmaz ki hayata”, cümlesini doğrulamakta adeta bana yeniden. Bu karelerde de o anlık huzurumu buluyorum sanki.

Ve şimdilerde, blog'um :) Ruhumu huzura kavuşturmayı arzuladığım zamanlarda buraya yazar, hatta karalar oldum. Kelimelerin arasında hayat bulmak,  ya da orada kaybolmak... Huzur acaba bu mu? Yoksa ettiğim bir duada, Rabbime her yakarışımda, her sığınışımda, şu fani dünyada yalnız olmadığımı hissedişimde midir, huzur? Bir aile olmak mıdır, yoksa kendi içinde yaşamak mıdır? İşte baştan beri anlattığım şeylerde aradığım ve geçici de olsa yaşadığım o hissiyat mıdır?

Bence hayatın amacı, huzura kavuşmakta gizli. Ne mutlu bulabilene...